Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Τα φυτά των Ολυμπιακών Αγώνων


Τα φυτά των Ολυμπιακών Αγώνων

«H φύσις δ' αεί προς το βέλτιστον ορμά»

Θεόφραστος, Περί Φυτών Αιτίαι A.16.11

Θεόφραστος, για το θεσπέσιον της φράσεώς του...

Τα φυτά των Ολυμπιακών Αγώνων
Οι εικόνες της ελιάς, της μυρτιάς και της απολλωνίου δάφνης που κοσμούν το βιβλίο των ελληνίδων ερευνητριών είναι σχέδια του Ferdinand Lukas Bauer (1760-1826) και προέρχονται από το μνημειώδες έργο «FLORA GRECA» (Sibthorpiana) του βρετανού καθηγητή Βοτανικής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Johannes (John) Sibthorp MD. (1758-1796). Ο Sibthorp, ο οποίος γνώριζε τα κλασικά κείμενα του Θεόφραστου και του Διοσκουρίδη, πραγματοποίησε δύο ταξίδια στον ελλαδικό χώρο: το πρώτο από το 1784 ως το 1787 και το δεύτερο από το 1794 ως το 1795. Συνοδευόμενος από τον Bauer, ο Sibthorp περιόδευσε την επικράτεια και συνέλεξε 996 είδη φυτών. Το δεκάτομο έργο του ολοκληρώθηκε από τους μαθητές του 44 χρόνια μετά τον πρόωρο θάνατό του (πέθανε σε ηλικία 38 ετών). Ενα αντίγραφο της «FLORA GRECA» βρίσκεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος

Γνωρίζετε ότι το έπαθλο των νικητών στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν ένα μήλο; 'H ότι ο κότινος δεν είχε την αποκλειστικότητα στις στέψεις των αθλητών και πως η απολλώνιος δάφνη, η μυρτιά και η χουρμαδιά τον συναγωνίζονταν επαξίως; Πληροφορίες όπως οι παραπάνω βρίσκει κανείς στο έργο του Θεόφραστου, του μαθητή του Αριστοτέλη από την Ερεσός της Λέσβου (372-287 π.X.), ο οποίος μεταξύ άλλων συνέγραψε τις πραγματείες «Περί Φυτών Ιστορίαι» και «Περί Φυτών Αιτίαι». Στην πρώτη, η οποία αποτελείται από εννέα τόμους, γίνεται συστηματική περιγραφή 450 ειδών φυτών. Στη δεύτερη, η οποία αποτελείται από έξι τόμους, γίνεται περιγραφή των σχέσεων των φυτών με το περιβάλλον τους και αναζητείται ο σκοπός στη φύση όπου τίποτε δεν γίνεται μάταια («H φύσις δ' αεί προς το βέλτιστον ορμά»Περί Φυτών Αιτίαι A.16.11). Με τις παραπάνω πραγματείες ο Θεόφραστος, ο οποίος θεωρείται ο θεμελιωτής της βοτανικής επιστήμης, έθεσε τις βάσεις για τη συστηματική κατάταξη των φυτών διακρίνοντάς τα σε δένδρα, θάμνους, φρύγανα και πόες. Ταυτόχρονα έδωσε πολύτιμες πληροφορίες για τη θέση των φυτών στην καθημερινότητα των αρχαίων Ελλήνων. Παρ' ότι θα επιθυμούσαμε να το είχαμε κάνει, θα ήταν ψέμα να πούμε ότι διαβάσαμε το σύνολο του έργου του Θεόφραστου προκειμένου να αναζητήσουμε πληροφορίες για τα συμβολικά φυτά των Ολυμπιακών Αγώνων. H ιδέα για αυτό το άρθρο ξεκίνησε από την «ανακάλυψη» αντίστοιχου άρθρου στην επιστημονική επιθεώρηση «Journal of Experimental Botany» (τόμος 55, σελίδες 1.601-1.606, 2004) το οποίο υπογράφεται από τη δρα Σοφία Ριζοπούλου, επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Βιολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. H επικοινωνία μας με τη δρα Ριζοπούλου μας έφερε μπροστά σε μία ακόμη πιο ευχάριστη έκπληξη: σε συνεργασία με τη μαθήτριά της κυρία Αννέτα Ρίζου, η ελληνίδα καθηγήτρια συνέγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Συμβολικά Φυτά των Ολυμπιακών Αγώνων». Ως τον Σεπτέμβριο που θα κυκλοφορήσει το βιβλίο από τον Εκδοτικό Οίκο της Εστίας, ας πάρουμε όλοι μια μικρή πρόγευση.... Ενίων γαρ εύοσμα τα άνθη μάλλον ή τα φύλλα, των δε ανάπαλιν τα φύλλα μάλλον και οι κλώνες, ώσπερ των στεφανωματικών
(Σε μερικά φυτά τα άνθη είναι πιο αρωματικά από τα φύλλα και σε άλλα συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή τα φύλλα και τα κλαδιά είναι αρωματικά, όπως αυτά που χρησιμοποιούνται για στεφάνια.)
Θεόφραστος, «Περί Φυτών Ιστορίαι» A. XII.4
Αι παραδεδομέναι φήμαι παρά των μυθολόγων ελάαν μεν γαρ λέγουσι την Αθήνησι, φοίνικα δε τον εν Δήλω, κότινον δε τον εν Ολυμπία, αφ' ου ο στέφανος. 
(Οι ιστορίες που μας έχουν παραδοθεί μέσω της μυθολογίας κάνουν λόγο για την ελιά της Αθήνας, τον φοίνικα της Δήλου και την άγρια ελιά της Ολυμπίας, από την οποία έφτιαχναν τα στεφάνια.)
Θεόφραστος, «Περί Φυτών Ιστορίαι» Δ. XIII.2
O γαρ του μυρρίνου καρπός ευώδης, εύοσμος δε και αυτή. 
(Ο καρπός της μυρτιάς είναι ευωδιαστός, αλλά εύοσμος είναι και η ίδια.)
Θεόφραστος, «Περί Φυτών Αιτίαι» Z.14.8

Με οδηγό τα κείμενα του Θεόφραστου, οι ελληνίδες ερευνήτριες έκαναν ένα μακρύ ταξίδι στο παρελθόν. Μέσα από τις περιγραφές και τις πληροφορίες του, μεταφέρθηκαν σχεδόν τρεις χιλιάδες χρόνια πίσω (ο Θεόφραστος έζησε από το 372 ως το 287 π.X., αλλά στα κείμενά του γίνονται αναφορές στο παρελθόν) αναζητώντας εδάφια (όπως τα παραπάνω) που αναφέρονται στα φυτά που χρησιμοποιήθηκαν για να συμβολίσουν τα ιδεώδη των Ολυμπιακών Αγώνων. Το ταξίδι στην καθημερινότητα και στις συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων τις συνεπήρε και αναζήτησαν τις ρίζες των συμβολισμών.
Πώς βρέθηκαν λοιπόν τα φυτά να συμβολίζουν το κλέος της νίκης; Διαβάζουμε στην εισαγωγή του βιβλίου: «Τα φυτά ήταν εκεί, αυτοφυή στο περιβάλλον της αρχαίας Ελλάδας. Ηταν εκεί, στην αρχαία Ολυμπία κατά τη διεξαγωγή αγώνων. Ανώνυμα στην αρχή. Με ονόματα στη συνέχεια. Πού βρέθηκαν αυτά τα ονόματα; Προέκυψαν. Εγείροντας απαιτήσεις ονοματολογίας, από τη χρήση. Σαν διολίσθηση της ανάγκης, στο χρόνο. Χωρίς λεξικά. Υστερα, οι άνθρωποι επέλεξαν επώνυμα φυτά. Δέντρα και θάμνους που γνώριζαν. Επλεξαν στεφάνια με τους βλαστούς τους για τους νικητές και τα φυτά συμβολικά συνδέθηκαν με την αναγνώριση της νίκης, της δόξας, της τιμής. Εδωσαν ανθισμένα κλαδιά σε κριτές. Στόλισαν βωμούς. Εκαψαν θυμίαμα. Και οι αθλητές, οι κριτές, οι εκπαιδευτές έπρεπε να φάνε, να ντυθούν, να ζήσουν στην αρχαία Αλτη. Ο συμβολισμός προέκυψε από τη ζωή των φυτών, από τη χρήση, από τις ιδιότητες. H ανάπτυξή τους συνδέεται με την αειφυλλία, την εποχικότητα, το χρώμα του άνθους και του καρπού, την ευωδιά, την ποιότητα του ξύλου. H επιβίωσή τους καθορίζεται από σπόρους, αρτίβλαστα και την αντοχή τους σε περιβαλλοντικές συνθήκες, η οποία στηρίζεται στις ρίζες... Φυτά μακρόβια, εύοσμα, ανθεκτικά, καρπερά, αειθαλή, βαθύρριζα, λευκανθή. Οι ιδιότητές τους συμβόλιζαν αλληγορικά τα ιδεώδη. Πυροδοτούσαν την επιθυμία για μεταμόρφωση, (εκ)παίδευση, άθληση, προσπάθεια, συμμετοχή, νίκη. Κινητοποιούσαν τη δύναμη της δημιουργίας, με συστηματική δουλειά. Εν ηρεμία...».
Αν οι ιδιότητες των φυτών συνδέθηκαν με συμβολισμούς (H δυνατή δρυς, μεθυστική άμπελος, λεύκα της θυσίας, λυγαριά της αγνότητας, η ερωτική μυρτιά, η χρυσή μηλιά, ο δοξασμένος φοίνικας, η μαντική δάφνη, ιερή ελιά...), ποιο φυτό θα μπορούσε να αποδώσει τη δέουσα τιμή στον νικητή; Σύμφωνα με τον Θεόφραστο, ο καρπός της μηλιάς αρχικά, και τα κλαδιά της ελιάς, της μυρτιάς, της χουρμαδιάς και της δάφνης στη συνέχεια. Μιλώντας προς «Το Βήμα» η δρ Ριζοπούλου σημείωσε: «Το έπαθλο των ελλήνων αθλητών που αγωνίστηκαν, κατά τις πρώτες χρονολογημένες Ολυμπιάδες, ήταν ένα μήλο. Οι πέντε πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες ονομάστηκανμηλίτες, επειδή το μήλο, ο καρπός της μηλιάς αποτελούσε την ύψιστη τιμή, ως το 756 π.X. Κατά την έκτη Ολυμπιάδα, όπως αναφέρει ο Παυσανίας, ο βασιλιάς των Ηλείων Ιφιτος έλαβε χρησμό από το Μαντείο των Δελφών: "Ιφιτε, μήλειον καρπόν μη θης επί νίκη, αλλά τον άγριον αμφιτίθει καρπώδη". Ετσι, οι Ολυμπιακοί Αγώνες έγινανστεφανίτες. Ο καρπός της μηλιάς παραχώρησε τη θέση του στα κλαδιά του ιερού δέντρου της ελιάς, τον κότινο. H πρώτη στέψη με στεφάνι από κλαδιά ελιάς έγινε το 752 π.X., κατά την 6η Ολυμπιάδα».
Εκτός όμως από την ελιά, και άλλα φυτά είχαν το δικό τους ρόλο, κατά τη διεξαγωγή των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων. Φυτά που, όπως διαβάζουμε στο βιβλίο των ελληνίδων ερευνητριών, δεν ήταν «διόλου τυχαία, επειδή το καθένα απ' αυτά συμβολίζει, αντιστοιχεί και αναδεικνύει ένα απ' τα πολλά ιδεώδη των αρχαίων Ελλήνων που συνδέθηκαν με τους αγώνες και εκφράζονται λακωνικά από φράσεις όπως ευ αγωνίζεσθαι και αιέν αριστεύειν... Σε παραστάσεις αγγείων, οι νικητές απεικονίζονται να κρατούν στα χέρια κλάδους φοίνικα που φέρουν μικρούς χουρμάδες, δηλαδή ανώριμους καρπούς του φοίνικα. Το δένδρο αναπτύσσεται κανονικά και διατηρείται ακμαίο για πολλά χρόνια, αλλά οι χουρμάδες δεν ωρίμαζαν, ούτε ωριμάζουν, στην Ελλάδα».
Ο δε φοίνιξ περί μεν Βαβυλώνα θαυμαστός, εν τη Ελλάδι δε ουδέ πεπαίνει,παρ' ενίοις δε όλως ουδέ προφαίνει καρπόν. 
(Η χουρμαδιά στην περιοχή γύρω από τη Βαβυλώνα κάνει θαυμάσιους καρπούς, ενώ η χουρμαδιά στην Ελλάδα ούτε καν ωριμάζει τους καρπούς της και σε ορισμένα μέρη δεν δίνει καθόλου καρπούς.)
«Θεόφραστος, Περί Φυτών» Ιστορίαι Γ. ΙΙΙ.5 ».
Συνολικά, πέντε φυτά χρησιμοποιήθηκαν ως έπαθλα των νικητών κατά τους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες: η μηλιά, η ελιά, η απολλώνιος δάφνη, η μυρτιά, και η χουρμαδιά. Το καθένα από αυτά εκτός από σύμβολο νίκης ήταν και σύμβολο των ιδεωδών των αρχαίων Ελλήνων. H δάφνη συμβόλιζε την αμεροληψία, την αναγνώριση, την ισχύ, τη σοφία, την τιμή. H ελιά συμβόλιζε την ειρήνη, ενώ η μηλιά τη γνώση, την ομορφιά και τη σοφία. H ειρήνη, η ομορφιά αλλά και ο έρωτας συμβολίζονταν από τη μυρτιά.
Σύμφωνα με τη δρα Ριζοπούλου, «η επιβράβευση των νικητών στους αγώνες με τα φυτά του μύθου, τα μήλα στην αρχή και τους κότινους στη συνέχεια, άγγιζε μύθους, θρύλους, αλλά και την πραγματικότητα της αρχαιότητας. Τα δώρα της φύσης, της μητέρας γης, τα χρήσιμα φυτά, στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων έγιναν παγκόσμια σύμβολα τιμής και δόξας, για τους νικητές και τους συμμετέχοντες στους Ολυμπιακούς Αγώνες». Το αναπόσπαστο των φυτών από την καθημερινότητα των Ελλήνων αποδεικνύεται από την ίδια τους τη γλώσσα: ο Θεόφραστος ονομάζει στεφανωτικά εν τοις στεφανωτικοίς εστίν («Περί Φυτών Ιστορίαι» Z.I.1) ή στεφανωματικά εν τοις στεφανωματικοίς εστίν («Περί Φυτών Ιστορίαι» Z.VI.1), τα φυτά εκείνα των οποίων τα άνθη και τα κλαδιά χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή στεφανιών (στεφάνων). Στεφανήπλοκοι («Περί Φυτών Ιστορίαι» Z. VIII.1) ήταν όσοι έπλεκαν τα στεφάνια, ενώ στην Αγορά των Αθηνών υπήρχαν ειδικά διαμερίσματα οιΜυρρίναι, στα οποία έπλεκαν και πουλούσαν στεφάνια μυρτιάς.
Ετσι, κατά την κορύφωση των Ολυμπιακών Αγώνων, την ημέρα της απονομής των βραβείων, οι εκλεκτοί στολισμένοι με τα σύμβολα της νίκης προχωρούσαν προς τον Ναό του Δία. Με κότινους στο κεφάλι. Με κλαδιά φοινίκων στα χέρια. Με πορφυρές ταινίες δεμένες στο μέτωπο, στα χέρια, στους μηρούς. Τα πλήθη τους έραναν με φύλλα και άνθη...

Το όνομα του Θεόφραστου ήταν Τύρταμος, αλλά ο Αριστοτέλης τον μετονόμασε σε Θεόφραστο «για το θεσπέσιον της φράσεώς του». Στο έργο του περιγράφει ιδιότητες 450 φυτών και αναφέρεται στην προσαρμογή στο περιβάλλον τους, με βάση τη θεωρία των τεσσάρων αριστοτελικών αρχών, δηλαδή της ύλης, του είδους, του κινούντος, του τέλους «αι δε ρίζαι και τα κλήματα πολλάς έχουσι δυνάμεις ου προς τά έμψυχα σώματα μόνον αλλά και προς τά άψυχα...». 
Ο Θεόφραστος, ο οποίος πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Αθήνα, κληρονόμησε από τον Αριστοτέλη την Περιπατητική Σχολή Φιλοσοφίας, την οποία και διηύθυνε από το 322 ως το 287 π.X. Εθεσε τις αρχές της συστηματικής κατάταξης των φυτών, διακρίνοντάς τα σε δένδρα, θάμνους, φρύγανα και πόες. Εγραψε για ρίζες, μίσχους, κλαδιά, ξύλα, φύλλα, χυμούς, άνθη, καρπούς, σπέρματα. Για να γίνει κατανοητή η αξία του έργου του Θεόφραστου, αρκεί να σημειωθεί ότι η ταξινόμησή του δεν βελτιώθηκε ως τον 16ο μ.X. αιώνα.
πηγη: http://biokipos.blogspot.gr/2012/10/blog-post_11.html

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Το Φ25, η λεμονιά, ο Σεκλιζιώτης και οι αρχιτέκτονες, Πλάτων και Ορθοδοξία


        
     Αγαπητοί φίλοι,
1.       Το Φ25. . .   Στέκομαι δίπλα σε μια μπορντούρα από λέιλαντ ύψους 3-4μέτρων, μήκους 40 μέτρων φυτεμένη δίπλα στο όριο της οικίας με προφανή σκοπό την οπτική κυρίως απομόνωση. Προσπαθώ να καταλάβω τον λόγω για τον οποίο ένα pop-up της στάσης που αρδεύει τον παρακείμενο χλοοτάπητα δεν σηκώνεται ενώ όλα τα υπόλοιπα της ίδιας γραμμής λειτουργούν κανονικά. Σκάβουμε και διαπιστώνουμε τα εξής καταπληκτικά: από το ρολόι μέχρι τις ηλεκτροβάνες, απόσταση 60 μέτρων, υπάρχει o σωλήνας της υδροληψίας: Φ25, 6atm !!!!!! στο ίδιο  χαντάκι είναι περασμένος ο σωλήνας της υδροληψίας, ο σωλήνας της ζώνης και τα δένδρα!!!!!.Η απόσταση των δένδρων από το τοιχίο είναι 15cm!!! και ενδιάμεσα η σέλλα, σφηνωμένη κυριολεκτικά, ανάμεσα στο κορμό και στον τοίχο . . .
   Αποτέλεσμα, σε τακτά χρονικά διαστήματα 
pop-up που δεν σηκώνονται, διαρροές από το 25άρι της υδροληψίας, καμπάνες η ΕΥΔΑΠ κ.ο.κ.
   Τι είναι αυτό που δημιουργεί άραγε τέτοια ασυνέπεια όταν μάλιστα ο κατασκευαστής τυγχάνει να είναι και συνάδελφος; Η επιστημονική άγνοια, τα στενά οικονομικά πλαίσια εκτέλεσης του έργου ή μήπως κάτι πίσω και πέρα από όλα αυτά;
   Πηγαίνω νοερά τον χρόνο πίσω σε εκείνη ακριβώς την στιγμή της διαπραγμάτευσης ανάμεσα στους δύο εμπλεκόμενους, τον πολιτικό μηχανικό, εργολάβο ή τον ιδιοκτήτη και τον κηποτέχνη. Αφού έχει παρέλθει όλη η στρατιά του μπετόν αρμέ από την κατασκευή και έχει αφαιμάξει κυριολεκτικά τον εκάστοτε ιδιοκτήτη ή εργολάβο πέφτει ο πέλεκυς  στον κηποτέχνη. Αυτός θα βγάλει τα σπασμένα . . .και ο κηποτέχνης θα ρίξει τον πέλεκυ στον κήπο, στο τοπίο στο περιβάλλον. . .
   Όλοι είναι ευχαριστημένοι άλλος λιγότερο  άλλος περισσότερο, άλλωστε τα δένδρα δεν μιλούν, σιωπούν. .
   Δεν ξέρω αν θυμάστε ποιες είναι μερικές βασικές διαφορές των φυτών από τα υπόλοιπα έμβια όντα: τα μεριστώματα των φυτών έχουν ανοικτή ή αόριστη και εντοπισμένη αύξηση στον χρόνο δηλαδή ο μοναδικός θεωρητικά παράγοντας αναστολής της αύξησης τους είναι το περιβάλλον, ανθρωπογενές πια, δηλαδή αυξάνονται συνέχεια ( βλ.Σεκόγιες ) το οποίο όμως περιβάλλον και προσδιορίζουν, ενώ τα μεριστώματα των ζώων έχουν κλειστή και διάχυτη ( βλ Μορφολογία και Ανατομία Φυτών, Δεληβόπουλος Στυλιανός ). Επίσης είναι μονίμως ακίνητα . . .και σιωπούν . . .
   Συμπερασματικά ο μοναδικός θεωρητικά παράγοντας αναστολής της αύξησης τους είμαστε εμείς οι ίδιοι και η σχέση που έχουμε όχι με το περιβάλλον αλλά με την δημιουργικότητα και τον χρόνο. . .    Γράφει ο κύριος Σπαντιδάκης (βλ.Ελληνικός Κήπος, Σπαντιδάκης Ιωάννης εκδόσεις Σταμούλης):
   «Τοπίο δεν είναι μόνο σχέδιο, χαρτί, μακέτα, οπτική παρουσίαση ή ικανοποίηση αρχιτεκτονικών αρχών. Είναι όλα αυτά μαζί, αλλά εάν λείπει η έννοια της ζωήςτο αίσθημα της εξέλιξης, η διαδρομή του χρόνουμε οποιαδήποτε αλληλεπίδραση έχουν τα στοιχεία αυτά μεταξύ τους και με τα προηγούμενα, τότε το σύνολο χάνει την οργανική του μορφή και μετατρέπεται σε κακόγουστο σκηνικό θεάτρου . Ο δημιουργός, κατά συνέπεια πρέπει να είναι βαθύς γνώστης της βιολογικής έννοιας του τοπίου για να το δημιουργήσει και στη συνέχεια αυτό να επιβιώσει και να εξελιχθεί. . .»
   Τι είναι εκείνο που απουσιάζει παντελώς από εκείνη την στιγμή της διαπραγμάτευσης; Για ποιόν ακριβώς λόγω το κηποτεχνικό έργο και από τις δύο πλευρές, εργολάβου-κηποτέχνη, πρέπει να μείνει μετέωρο στον χρόνο, ασύνδετο με αυτόν, χωρίς μέλλον διάρκεια, χρονικότητα; Γιατί το μοναδικό πράγμα που αγνοούν και οι δύο εκείνη ακριβώς την στιγμή είναι ο τρίτος δηλαδή το τοπίο, δηλαδή η διάρκεια, η εξέλιξη, η χρονικότητα,  συμφωνώντας εν κατακλείδι ότι δεν διαφέρουν από άλλους, πολλούς δυστυχώς κακούς επαγγελματίες, μη παραγωγικούς, όπου όλα τα καίρια ζητήματα μετατίθενται και αναβάλλονταιπου δεν προσθέτουν αλλά αφαιρούν χρόνο, εξέλιξη, ζωή  δημιουργώντας εκτρώματα. . .
2.       Η λεμονιά. . .   Ένας πελάτης πήρε την απόφαση να ξεριζώσει μια λεμονιά και στην θέση της να βάλει μια άλλη λεμονιά επειδή η πρώτη έδινε λίγα λεμόνια και γενικά το δένδρο είχε μια καχεκτική όψη παρά τις όποιες φροντίδες. Πρότεινα ένα αυστηρό κλάδεμα και τον διαβεβαίωσα ότι σε ένα διάστημα τριών μηνών το δένδρο θα ξαναγεννηθεί χωρίς όμως να πάρω θέση και για την καρποφορία του, προσπαθώντας απλώς να αποφύγω το ξερίζωμα.
   Αποτέλεσμα: μετέφερα την ταλαίπωρη λεμονιά στο μπαλκόνι μου κατακαλόκαιρο, σε σκιά, σε μεγάλη γλάστρα με καθαρό κηπευτικό χώμα σχεδόν όμοιο με το μέρος από όπου την έβγαλα και την κλάδεψα. Ανάμεσα στα λοιπά καλλωπιστικά και ένα «κούτσουρο» να κοιτάει τον ουρανό μαζί με την επί τριμήνου αγωνία μου μήπως και σκάσει κάποιο μάτι. Το δένδρο αυτή τη στιγμή έχει κλείσει όλους τους βραχίονες με βλάστηση. . . 
   Το διαταύτα . . .Δεν υπήρχε επισκέπτης παρά τις διαβεβαιώσεις μου που να μην με παρότρυνε να ξεφορτωθώ το δένδρο .Το δε εκπληκτικό είναι ότι το «κούτσουρο» αποτελούσε το πρώτο σχόλιο ανάμεσα σε καμιά 25αριά άλλες γλάστρες, χάρμα οφθαλμού.
   Τι είναι άραγε αυτό που ωθεί τον πελάτη ή τους επισκέπτες μου σε τέτοιες σκέψεις. Γιατί έχω την αίσθηση ότι υπάρχει μια αδυναμία, ένα σχίσμα και αυτή η έννοια της ζωής, το αίσθημα της εξέλιξης, η διαδρομή του χρόνου είναι τόσο δύσκολο να εννοηθούν. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κατανοηθεί ότι αυτό με το οποίο συναλλάσσομαι εγώ, η λεμονιά και όλοι ανεξαιρέτως οι συνάδελφοι που αγαπούν αυτό που κάνουν δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τον ίδιο τον χρόνο, ότι δηλαδή απλώς δημιουργώ  χρόνο και ο χρόνος δημιουργεί την πρωτοβουλία μου ,την ενέργεια μου, την προσπάθεια μου  και ότι απλώς δεν είναι ένας κλειστός, πεπερασμένος  χρόνος αλλά πάντοτε σε σχέση μαζί μου και όχι κάτι πέρα από εμένα.

Αθήνα από Λυκαβητό
3.       Ο Σεκλιζιώτης και οι αρχιτέκτονες . . .η συνέχεια. . .  Να κοιτάξουν όλοι αυτοί οι κύριοι, αρχιτέκτονες ,πολιτικοί μηχανικοί, πολεοδόμοι  την Αθήνα από τον Λυκαβηττό και να μας πουν αν αυτό που βλέπουν δεν είναι αυτό  που τόσο εύστοχα απεικόνισε και είπε ο ζωγράφος Τέτσης : μια απέραντη κουρελού.
  Να κοιτάξουν και να μας πουν αν είναι οι μοναδικοί υπεύθυνοι για αυτό το έκτρωμα γιατί δεν νομίζω να συμμετείχαν και Γεωτεχνικοί σε αυτό.
  Όχι μόνο εξαφάνισαν κάθε έννοια τοπίου, φυτού ή εδάφους, τι λέω, ζωής αλλά δεν είχαν και καμία αισθητική και δε νομίζω ότι η Αρχιτεκτονική ως επιστήμη αρνείται την αισθητική και ότι στο διηνεκές σκοπός της είναι πώς θα κάνει την πόλη απάνθρωπη και την φύση μόνο γκράφιτι σε τοίχους  κάτι το οποίο μας δείχνει και το ολοκληρωτικό άδειασμα της πόλης με τον πρώτο ανοιξιάτικο ήλιο ή το γεγονός ότι όλοι μας χωρίς εξαίρεση και εσείς αρχιτέκτονες, πολεοδόμοι, μηχανικοί είμαστε κάποιος άλλος μόνο τα σαββατοκύριακα κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο, δίπλα στη φύση.
   Να κοιτάξουν και να μας πουν αν σε αυτό το χάος υπάρχει η οποιαδήποτε ιδέα ή πιθανότητα, εξέλιξης, μετάπλασης, αλλαγής, γιατί έχω την αίσθηση ότι έφτιαξαν το δικό τους τεχνητό περιβάλλον το οποίο καιτελεσιδίκησε με την ιστορία αρνητικά.   Και αν με ρωτούσαν που θα ήθελα να μεγαλώσει το παιδί μου θα τους έλεγα πως αντί τις ψυχαναγκαστικές και γκρίζες συμμετρίες θα προτιμούσα το πλινθόκτιστο σπίτι στην Ήπειρο που στέκεται ακόμα όρθιο κλείνοντας αιώνα, κοιτώντας τις ορτανσίες να ανθίζουν και τους σκίουρους.
   Και στο κάτω κάτω της γραφής εμείς απέναντι μας έχουμε κύτταρα ιστούς και βιολογικά αθροίσματα απείρως πολυπλοκότερα από τα τούβλα.
    «Και τώρα που η οικοδομική δραστηριότητα είναι σε ύφεση η αρχιτεκτονική του τοπίου είναι μια διέξοδος για τον κλάδο των αρχιτεκτόνων» όπως μας διαβεβαίωσε η ελληνική αποστολή των αρχιτεκτόνων στην φετινή Μπιενάλε!!! Έλεος!!!
  
   Γιατί έχω την αίσθηση πως σε αυτό το απέραντο γκρίζο το μόνο που σας ενδιέφερε και σας ενδιαφέρει ήταν το τι θα προσκομίσετε εσείς από αυτό, έτσι εγωιστικά,
όπου όλα τα καίρια ζητήματα μετατίθενται και αναβάλλονται μιας και ο χρόνος δεν δημιουργεί ιστορία γιατί είναι Έσχατος και έχει τελεσιδικίσει το 1351μ.χ, με την αναγνώριση της παλαμικής θεολογίας ως κομμάτι του θρησκευτικού δόγματος!!!!!!!!(Στέλιος Ράμφος, εκπομπή Ζητείται Ελλάς, Αντίφωνο)
4.       Ο Πλάτωνας και η Ορθοδοξία . . .   Δεν είναι η πρόθεση μου να θίξω το θρησκευτικό αίσθημα κανενός ούτε πιστεύω ότι σκοπός αυτού τουforum είναι να αναλωθούμε σε συζήτηση περί του θρησκευτικού αισθήματος του καθενός μας, ούτε προτείνω να αλλαξοπιστήσουμε. Όμως νομίζω πως ότι μέχρι τώρα διαβάσατε είναι αρκετά δεμένο με την σκέψη αυτού του ανθρώπου, που προσπαθεί να ερμηνεύσει τα κακώς κείμενα από μια άλλη οπτική γωνία:
   « Ο τύπος της χρονικότητας που βιώνουμε μας υποχρεώνει να πάρουμε ή να μην πάρουμε αποφάσεις για την θέση μας στη ζωή. Όταν ο χρόνος τελειώνει με ένα ιστορικό γεγονός, την Δευτέρα Παρουσία είναι έσχατος, κλειστός και τότε η ανθρώπινη ανάγκη είναι το πώς ακριβώς θα τον επιμηκύνουμε δηλαδή η αναβολή και η αργία, ο ωχαδελφισμός. Ένα τρανταχτό παράδειγμα αναβολής και μετάθεσης χρόνου είναι η μάστιγα της γραφειοκρατίας. Αν όμως πιστεύουμε ότι ο χρόνος παράγει την ιστορία και δεν περικλείεται σε αυτή τότε η σχέση μας μαζί του είναι ενεργητική και δημιουργική, παράγουμε και δημιουργούμε νέες μορφές χρόνου. . .
  Οι μοναδικές στιγμές της ανθρώπινης ιστορίας όπου η αλήθεια, ο χρόνος, αποδεσμεύτηκε από την ιστορικότητα είναι ο Πλάτωνας, ο 12ος και ο 16ος αιώνας με τον Διαφωτισμό. Είμαστε οκτώ αιώνες πίσω και καταλαβαίνουμε γιατί σε ορισμένα θέματα η Ευρώπη είναι μπροστά από εμάς »
.
   Για μένα ,αγαπητοί φίλοι, γεωτεχνικοί, αρχιτέκτονες, πολεοδόμοι, μηχανικοί, η μοναδική Δευτέρα Παρουσία είναι το τέλος της ζωής μέσα από την καταστροφή του περιβάλλοντος και η μοναδική ελπίδα είναι αυτό που ο κύριος Ράμφος και ο κύριος Σεκλιζιώτης λένε με μια απλή λέξη: ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ. . .

                                                                                            Με εκτίμηση,
                                                                                                           Σπανέλλης Αλέξης
                                                                                                  Γεωπόνος ΓΠΑ-Κηποτέχνης

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ


Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ






































Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι και άγρια μέντα

κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο

τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα

και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες

ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο

τώρα πετάνε τ’ αποτσίγαρα οι τουρίστες

και το καινούργιο παν να δουν διυλιστήριο.


Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία

κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα

τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία

άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.




Κοιμήσου Περσεφόνη

στην αγκαλιά της γης

στου κόσμου το μπαλκόνι

ποτέ μην ξαναβγείς
N. ΓΚΑΤΣΟΣ